WATEROPVANG INSTALLATIE

Wat begon met een drink op een verzengend hete avond in de stadstuin van onze buren ontaardt in een verhit debat over klimaatopwarming, migratie, geopolitiek en vooral het niet-handelen van ons overheidsapparaat in dit alles. De weken van extreme hitte, zonder regen, rijgen zich aaneen. Dat auto’s niet met drinkwater mogen worden gepoetst, of zwembadjes vullen niet meer kan, tot daaraantoe. Maar dat onze landbouwers gedwongen zijn om hun gewassen te laten verdorren omdat ze geen water uit grond mogen pompen zet onze buren aan tot actie. Uit overtuiging, niet omdat om het moet, maar als uitdrukking van wat er op het spel staat.

We worden gevraagd om een regenwaterrecuperatieinstallatie te ontwerpen; geen plastic tanks onder de grond, maar iets om naar te kunnen kijken, verwonderd te zijn, iets om over te spreken, te inspireren. We gaan aan de slag. In onze praktijk zijn we doordrongen van het zichtbaar maken van eigenlijk zowat alles: Door iets te zien, bestaat het en kan je er over spreken.

We zetten dit tot het uiterste door in het ontwerp voor deze regenwaterinstallatie.

We vangen het regenwater op van de bestaande daken in een rond stalen vat hoog op de eerste verdieping naast het raam waarachter de keuken zicht bevindt. Vandaaruit loopt het hemelwater door een ronde buis naar de achterzijde van de tuin. De ronde buis wordt gedragen door fijne stalen dragers waarlangs planten kunnen klimmen. 

De ronde stalen buis buigt met een halve cirkel terug en markeert een plek. De acacia binnen de boog, de populier erbuiten. In het oog van de boog een vuurput. 

Een afslag van de buis verdwijnt in de schuin lopende spiegelwand van de tuin.

De spiegeling evoceert een doorlopende tuin, maar is een illusie. We verleggen het vluchtpunt naar het hart van het bouwblok. Als de spiegelwand opengaat zie je de ronde buis via filters is verbonden met een reeks felgekleurde standaard plastic watertanks, samen goed voor 10.000 liter opslag, Als de illusie van de spiegeling verdwijnt krijgen de ingewanden de overhand. De pomp zit hier en wordt verbonden met een collector voor hergebruik van hemelwater in het bestaande huis.

Als de tanks vol zitten, of als je aan een wiel draait aan de kast, vult een spievormig stalen kanaal zich met het overtollige regenwater. Het stalen kanaal krijgt een bodem in lichtgele grof gekloven Belgische natuursteen. Het kanaal vult zich met hemelwater terug richting huis. De natuursteenbodem vergroent en markeert waar het water langere tijd heeft stilgestaan. Het is meetlat die waterstanden door vergroening aangeeft.

Bij intense regenbuien vullen de plastic watertanks, loopt het kanaal vol en kan het overlopen in een diepe put inde grond. De put wordt gemaakt in inox en krijgt op twee meter diep en bodem in dezelfde lichtgele natuursteen; deze keer grote brokken, los over elkaar verspreid. Je hoort het water in de grond vallen.

Uit de put vertrekken een tweetal diepe infiltratiebuizen de het water verdelen over grondmassa van de tuin.
Op verschillende plekken tonen geven bewegende meetstokken de waterstanden aan; in de tanks, en ook in de grond. De meetstokken staan op drijvende stalen doosjes en bewegen mee met de stand van het wateroppervlak. 

Alle staalwerk is roestvrij en ongelakt. De volledige installatie wordt geparelstraald, met uitzondering van de binnenzijde van het kanaal en de spiegelwand; deze worden hoogglans gepolijst en spiegelen, zoals het water.